Van letterallergie naar dagelijkse bezigheid.

Had ik vroeger een hekel aan alles waar een woord in voorkwam, heb ik nu moeite mijn facebook status in bedwang te houden. En lees ik wat af, ok vooral op internet dan. Maar hé t is lezen, toch?

Vroeger hield ik niet van schrijven. Ik vond het gewoon niet leuk en al helemaal niet als het over mijzelf moest gaan. Fantasie verhalen schudde ik als kind uit mijn mouw. Opstellen schrijven ging prima, en mijn cijfers waren goed. Maar nee ik vond het stom. Een dagboek bij houden heb ik ook nooit langer dan een week volgehouden, schrijven was gewoon niet mijn ding.

Net als lezen, lezen vond ik nog veel erger. Boeken lezen deed ik alleen als het moest voor school. Op de camping met mijn ouders zat ik met een boek op schoot voor me uit te staren. Ik kon gewoon niet begrijpen hoe ze in een week een paar boeken uit konden lezen.

En nu, nu lig ik regelmatig een boek te lezen en moet ik uitkijken dat mijn facebook status geen a4 lang word. En dat is nou precies de reden dat ik een blog ben gestart. Gewoon lekker typen over mijn leven, wat ik leuk vind, wat mij bezig houd en waar ik zin in heb. Gewoon legaal lange verhalen typen, nouja lang langer dan 3 zinnen. 
 

Blogs lezen is een dagelijkse bezigheid geworden. Al jaren volg ik verschillende beautyblogs. En wat me aanspreekt zijn de persoonlijke verhalen en de persoon achter de blog. Ok en de filmpjes, ik geef toe stiekem hoop ik elke dag weer dat er een filmpje is. En al vind ik de filmpjes stiekem toch t leukst om naar te kijken om ze zelf te maken trekt me niet. Youtube is gelijk “naakt” op internet, niks is meer prive en iedereen weet wie je bent. Achter tekst kan je jezelf nog een beetje verschuilen. En ja wie weet geef ik mezelf ooit ook bloot.

Nu vind ik mezelf niet de meest interessante persoon. Ik ben gewoon een jonge meid van 25. Ok misschien niet helemaal gewoon. Maar ik kan me niet voorstellen dat mensen mijn blog zouden volgen. En toch ga ik het doen gewoon voor mezelf. Gewoon om te kunnen schrijven, en dan niet op facebook. Gewoon schrijven wat ik wil zonder rekening houden met wat vrienden zouden denken. En natuurlijk om over een tijdje mijn eigen blogs terug te lezen. 

Verder probeer ik elke dag een foto er bij te plaatsen. Dit zal meestal niks met het verhaal te maken maar wel met mij. Een foto waar ik blij van word, een geluksmomentje.  

Het begin van mijn schrijven is gezet en ik hoop nog veel bij te leren. Wie wil lezen lees vooral gezellig mee. Tips en opbouwende kritiek zijn welkom.  

Ilona